حکایت حدیث و نفس و دل

نوبهار است در آن کوش که خوشدل باشی    که بسی گل بدمد باز و تو در گل باشی

در حیات نوین بر شاخسار جوانه های نونهال گستره زندگانی پویا به تلالو فروغ رویش زیبایی گام نهادیم و بر تارک طراوتش جاودانه شدیم.

دست از مس وجود چو مردان ره بشوی    تا کیمیای عشق بیابی و زر شوی

دلی با سازه و طریقتی پاینده ره به آفاق جاودانه برد . تلالویی رخشان در ژرفنای هنگامه حیات طیبه و حکایت حق تجلی بخش محفل انس بود .

مرا عهدی است با جانان     که تا جان در بدن دارم

هواداران کویش را              چو جان خویشتن دانم

میثاقی سلیم در نهاد طینتی حکیم جاری بود . روشنای روح جانان تجلی بخش آفاقی زلال گشت .طریقتی بس بدیع و ماندگار .

چشم دل باز کن که جان بینی       آن چه نادیدنی است آن بینی

گر به اقلیم عشق روی آری           همه آفاق گلستان بینی

در زلال حیات و در نهاد حق جوی انواری بس شفاف و تلالویی مالامال از حلاوت نهفته است .سرشار از سیر به آفاق و انفس رخشان و جاودان .

بحری است بحر عشق که هیچش کرانه نیست         آنجا جز آنکه جان بسپارند چاره نیست

در محراب حریم یار سیمایش بس زرین و رخشان بود . طلیعه حیات طیبه سراسر باطنش را سرشار از انوار زیبا ساخت . کیمیای عشق را یافته بود و زر شده بود .